"Ik stootte gewoon mijn hoofd"
Vier jaar geleden laadde Sandra Oostebring aan het einde van de kampeervakantie het Volkswagen busje weer in. Toen ze met haar hoofd tegen de rand van de auto klapte, veerde ze als een harmonica terug. Oefff....pijnlijk en klungelig. Even later ging het weer en reden ze naar huis. Nu vier jaar later is Sandra met een nieuw revalidatietraject gestart. Ze neemt ons mee in de achtbaan die haar leven was.
Eerste werkdag: het beeldscherm danst
“Het leek prima te gaan met mijn hoofd, tot ik na de vakantie weer achter mijn computer zat. Mijn beeldscherm deed allerlei dingen die het niet hoorde te doen. Mijn leidinggevende stuurde me direct naar de huisarts en enkele waardeloze tips later stond ik weer thui om ‘rust te nemen’. In de weken daarna bleken alledaagse activiteiten, zoals de was ophangen en kinderen van school halen, teveel. En dat terwijl de school maar één kilometer verderop zit.”
Leg me neer en doe mijn ogen dicht
“Ik klauterde langzaam op door kleine overwinningen, zoals wanneer ik de vaatwasser in één keer uitruimde. ‘Halve dagen werken moet toch lukken’, dacht ik, dus riep ik mijn collega’s toe: ‘tot morgen!’ Eenmaal in de auto moest ik mezelf moed inspreken om veilig naar huis te rijden. Thuis deed ik de voordeur open, klom ik de trap op en dook ik mijn bed in. Dit patroon herhaalde zich eindeloos. Mijn lichaam schreeuwde me toe: ‘leg mij neer en doe mijn ogen dicht.’ En dat terwijl ik weer gewoon wilde leven.”
De nieuwe ik accepteren
“Samen met de huisarts concludeerde ik dat ik moest gaan accepteren dat sommige klachten misschien blijvend waren. Aan één uitspraak van de bedrijfsarts heb ik veel teruggedacht: ‘als je 70% hersteld bent en je probeert op 90% te functioneren, zul je uiteindelijk rond de 60% herstel eindigen. Functioneer je op 60%, dan zul je misschien uiteindelijk de 90% herstel halen.’ In september 2018 zei ik dan ook tegen mijn manager: ‘ik acht mij arbeidsongeschikt in mijn huidige functie.’ Hij gaf aan dat hij zag hoezeer ik mijn best deed, maar kon me niet als volwaardig meetellen. Dat kwam binnen. Na dit gesprek startte de zoektocht naar ander passend werk.”
Weinig kennis van hersenletsel
"Als je eenmaal een jaar ziek bent, krijg je met allerlei mensen te maken: de bedrijfsarts, arbo-arts, arbeidsdeskundige én een re integratiecoach. Mijn coach, Henriëtte Paap van Effectyf, bezocht mij thuis, zodat ik niet hoefde te reizen. Ik vertelde haar mijn verhaal, dat ik zo graag normaal wilde zijn in het begin. Daarna begon het verwerkingsproces. Wat had ik graag éérder in het traject gehoord: ‘Ik snap het en ik kan je hier doorheen loodsen.’ Na vier jaar kan ik concluderen dat maar weinig mensen écht kennis hebben van niet-aangeboren hersenletsel. Ik gun anderen in vergelijkbare situaties dat ze méér ups beleven en sneller geholpen worden."
